Miles Davis

Miles Dewey Davis III, nado en Alton (Illinois) o 26 de maio de 1926 e finado en Nova York o 28 de setembro de 1991, foi un dos músicos de jazz máis importantes da última metade do século XX. Trompetista, director e compositor, Davis encabezou case tódalas principais evolucións do jazz dende a segunda guerra mundial ata os 90. Tocou nalgunhas das primeiras gravacións de bebop e gravou o primeiro cool jazz. Foi en parte responsable do desenvolvemento do jazz modal e o jazz fusion xurdiu do seu traballo con outros músicos entre finais dos 60 e principios dos 70. O free jazz foi o único estilo de jazz de despois da guerra que non foi significativamente influenciado por Davis, aínda que algúns músicos das súas bandas interpretaron despois tal estilo. As súas gravacións, xunto coas interpretacións ó vivo das súas moitas bandas, foron vitais para a aceptación do jazz coma unha música de alto valor artístico. Promotor e innovador, Davis fíxose famoso polo seu estilo melódico e lánguido e pola súa personalidade lacónica e, ás veces, conflitiva. Coma músico de jazz cada vez mellor pagado e máis vestido á moda, Davis foi un símbolo do potencial comercial do jazz.

Davis continuou unha liña de trompetistas comezada por Buddy Bolden e evolucionou xunto a Joe "King" Oliver, Louis Armstrong, Roy Eldridge e Dizzy Gillespie. Foi comparado con Duke Ellington coma innovador musical: ámbolos dous foron talentosos intérpretes dos seus instrumentos, mais non considerados tecnicamente virtuosos. O principal potencial de Ellington era coma compositor e líder dunha enorme banda, mentres Davis tivo talento para xuntar a fantásticos músicos en pequenos grupos e darlles espazo para desenvolverse. Moitas das figuras do jazz da posguerra tocaron nunha das bandas de Davis nalgún momento da súa carreira; entre eles, Bill Evans, John Coltrane, Wayne Shorter, Joe Zawinul, Herbie Hancock, Chick Corea e Keith Jarrett.

Tamén é coñecido polas súas versións de cancións da música pop coma "Time after Time", de Cyndi Lauper, e "Guinnevere", de David Crosby. Esta dedicación de Miles Davis á música popular acentuouse na que Joachim Berendt denominou "fase eléctrica", desde os seus álbums ''In a Silent Way'' (1969) e ''Bitches Brew'' (1970) en diante:

"O solo pasa máis e máis a segundo termo, o grupo faise cada vez máis importante. O disco ''On the Corner'', aparecido en 1973, acentúa nunha medida polo de agora desoñecida en Miles Davis a percusividade da música. Esta percusividade [...] tamén é concesión intencionada ao mercado de discos da música negra. [...] A Miles importáballe acadar desa maneira un público de masas xuvenís como desde Louis Armstrong non o lograra ningún outro músico negro de jazz. [...] O electrizante éxito do 'Miles eléctrico' fixo que o mundo do rock e do pop quixesen acaparar para si a Miles Davis. Miles opúxose [...]: 'Non quero ser home branco. Rock é palabra do home branco.' "

O interese de Miles Davis pola denominada música ''groove'' volvería situar o debate musical na relación entre a música contemporánea e a música denominada popular; na defensa desta última e os criterios empregados para xebrala da música composta ou interpretada con fins exclusivamente mercantís. miniatura|Miles Davis no ''Nice Jazz Festival '89'' Παρέχεται από τη Wikipedia