Κωνσταντίνος Καραμανλής

| αξίωμα3 = Πρωθυπουργός της Ελλάδας | έναρξη6 = 6 Οκτωβρίου 1955 | λήξη6 = 5 Μαρτίου 1958 | μονάρχης6 = Παύλος | προκάτοχος6 = Αλέξανδρος Παπάγος | διάδοχος6 = Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος | έναρξη5 = 17 Μαΐου 1958 | λήξη5 = 20 Σεπτεμβρίου 1961 | μονάρχης5 = Παύλος | προκάτοχος5 = | διάδοχος5 = Κωνσταντίνος Δόβας | έναρξη4 = 4 Νοεμβρίου 1961 | λήξη4 = 17 Ιουνίου 1963 | μονάρχης4 = Παύλος | προκάτοχος4 = ''Κωνσταντίνος Δόβας'' | διάδοχος4 = Παναγιώτης Πιπινέλης | έναρξη3 = 24 Ιουλίου 1974 | λήξη3 = 10 Μαΐου 1980 | πρόεδρος3 = Φαίδων Γκιζίκης
Μιχαήλ Στασινόπουλος
Κωνσταντίνος Τσάτσος | προκάτοχος3 = | διάδοχος3 = Γεώργιος Ράλλης | αξίωμα7 = Υπουργός Εθνικής Άμυνας | έναρξη7 = 17 Μαΐου 1958 | λήξη7 = 20 Σεπτεμβρίου 1961 | προκάτοχος7 = Γεώργιος Ράμμος | διάδοχος7 = Χαράλαμπος Ποταμιάνος | πρωθυπουργός7 = ''ο ίδιος'' | έναρξη8 = 6 Οκτωβρίου 1955 | λήξη8 = 11 Ιανουαρίου 1956 | προκάτοχος8 = Παναγιώτης Κανελλόπουλος | διάδοχος8 = Σωτήριος Στεργιόπουλος | πρωθυπουργός8 = ''ο ίδιος'' | έναρξη9 = 13 Σεπτεμβρίου 1950 | λήξη9 = 3 Νοεμβρίου 1950 | πρωθυπουργός9 = Σοφοκλής Βενιζέλος | προκάτοχος9 = Κωνσταντίνος Ρέντης | διάδοχος9 = Σοφοκλής Βενιζέλος | αξίωμα10 = Υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων | έναρξη10 = 19 Νοεμβρίου 1952 | λήξη10 = 4 Οκτωβρίου 1955 | πρωθυπουργός10 = Αλέξανδρος Παπάγος | προκάτοχος10 = Γεώργιος Κορωναίος | διάδοχος10 = Λάμπρος Ευταξίας | ημερομηνία_γέννησης = | τόπος_γέννησης = Κιούπκιοϊ (σημ. Πρώτη Σερρών), Οθωμανική Αυτοκρατορία
(τώρα Ελλάδα) | ημερομηνία_θανάτου = | τόπος_θανάτου = Αθήνα, Αττική, Ελλάδα | τόπος_ταφής = Ίδρυμα Καραμανλή, Φιλοθέη, Αθήνα | εθνικότητα = Έλληνας | πολιτικό_κόμμα = Λαϊκόν Κόμμα
Λαϊκόν Ενωτικόν Κόμμα
Ελληνικός Συναγερμός
Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις
Νέα Δημοκρατία | σύζυγος = | παιδιά = | τόπος_διαμονής = Πολιτεία, Κηφισιά, Αθήνα | υπηκοότητα = Ελλάδα | επάγγελμα = Δικηγόρος | υπογραφή = 125px | ιστοσελίδα = Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή https://ikk.gr/ }} Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (Πρώτη Σερρών, 8 Μαρτίου 1907 – Αθήνα, 23 Απριλίου 1998) ήταν Έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός για δύο περιόδους (1955-1963 και 1974-1980) καθώς και δύο φορές πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (1980-1985, 1990-1995) και ο οποίος επηρέασε πολιτικά την περίοδο της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα.

Άσκησε αρχικά το επάγγελμα του δικηγόρου και πολιτεύθηκε τη δεκαετία του 1930, στις Σέρρες ως υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος. Την περίοδο του εμφυλίου και τα χρόνια που ακολούθησαν διετέλεσε υπουργός διαφόρων υπουργείων, μεταξύ των οποίων υπουργός Μεταφορών και Συγκοινωνιών, θέσεις από τις οποίες ήταν υπεύθυνος για την κατάργηση του δικτύου του τραμ. Το 1951 εντάχθηκε στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου και μετά τον θάνατό του Παπάγου ορίστηκε το 1955 πρωθυπουργός από τον βασιλιά Παύλο και ίδρυσε νέο κόμμα, την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση.

Κατά την πρώτη του πρωθυπουργία, την οκταετία 1955-1963, εφάρμοσε ένα πρόγραμμα ταχείας εκβιομηχάνισης, επένδυσης σε έργα υποδομής και βελτίωσης της γεωργικής παραγωγής, το οποίο οδήγησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 στο Ελληνικό οικονομικό θαύμα. Εφάρμοσε ακόμη την παραχώρηση πλήρους δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες. Αρνητική κριτική συγκέντρωσε η πολιτική του για την προίκα της πριγκίπισσας Σοφίας και την αύξηση χορηγίας προς τους βασιλείς. Στο εξωτερικό υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος. Μετά την ανάδειξη της ΕΔΑ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης το 1958 σύστησε κρατικές επιτροπές που συντόνισαν την κρατική και παρακρατική δράση εναντίον της αριστεράς και μέσω αυτών ενέκρινε την εφαρμογή του σχεδίου «Περικλής» για τον περιορισμό των εκλογικών επιδόσεών της στις εκλογές του 1961 με νοθεία.

Μετά από σύγκρουσή του με το παλάτι στις αρχές της δεκαετίας του 1960 παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία το 1963 και μετοίκησε στο Παρίσι, όπου παρέμεινε μέχρι το 1974. Από το 1965 ως το 1967 προέκρινε μια προσωρινή «ήπια» εκτροπή για την επίλυση της πολιτικής κρίσης μέσω συνταγματικής αναθεώρησης, αλλά αρνήθηκε να εμπλακεί προσωπικά στην υλοποίησή της. Μετά από μία επαμφοτερίζουσα αρχική στάση απέναντι στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ο Καραμανλής επιδίωξε να πείσει μέσω ιδιωτικών επαφών συνεργατών του ή να πιέσει μέσω δημόσιων δηλώσεών του την ηγεσία της στρατιωτικής δικτατορίας να συμφωνήσει να παραχωρήσει τη θέση της σε μια έκτακτη κυβέρνηση που ελεγχόμενα θα οδηγούσε τη χώρα στη δημοκρατική ομαλότητα.

Στις 24 Ιουλίου του 1974, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, λόγω της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Καραμανλής ανακλήθηκε στην Αθήνα ως πρωθυπουργός κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Απαίτησε και έλαβε την υποταγή των ενόπλων δυνάμεων στην πολιτική ηγεσία, επανέφερε σε ισχύ το σύνταγμα και απέφυγε έναν καταστροφικό πόλεμο με την Τουρκία. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που είχε ιδρύσει τον προηγούμενο μήνα, κέρδισε 220 έδρες. Τον Δεκέμβριο του 1974 διοργάνωσε δημοψήφισμα, στο οποίο οι πολίτες ψήφισαν υπέρ της κατάργησης της βασιλείας. Τον Ιούνιο του 1975, πέτυχε την έγκριση ενός νέου συντάγματος που ενίσχυσε τις εξουσίες της προεδρίας, η οποία μέχρι τότε ήταν σε μεγάλο βαθμό μια τελετουργική θέση. Κατά τη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία του, από το 1974 έως το 1980, αναγνωρίζεται για την επιτυχή αποκατάσταση της Δημοκρατίας και για την εγκαθίδρυση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, με την οποία τερματίστηκε η πολιτική αστάθεια περίπου μισού αιώνα.

Υπήρξε φιλοευρωπαϊστής και του αποδίδεται η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Το 1978 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καρλομάγνος. Παρέχεται από τη Wikipedia